Jak dugo Ślonsk, Ślonskiem, tak długo sie na tym Ślonsku w kościołach głośno śpiywało. Te ślonskie śpiywy były bez wieki wyznacznikiem polskości na tym oddzielonym bez prawie 700 lot łod Macierzy skrawku Polski.  Bez te wszystkie lata matki i babki z pokolynio na pokolynie przekozywoły bajtlom ojczysto godka w śpiywach i rzykaniu. Jo osobiście niy wyobrożom sobie tego, że ida do kościoła i w tym kościele je cicho bo sie niy śpiywo, abo sie śpiywo po cichu-to je tak fest niy po naszymu, to je tak fest dziwnie łobce. Przeca niy darmo godajom, że kto śpiywo rzyko za dwóch.

Rajnhold Bula je łorganistom we parafii Wniybozwiyncio Najświyntszej Maryi Panny we Olszynie, kaj był nojmniyjszy murowany kościółk w archidiecezji katowickiej, któro leży na historycznym krańcu Ślonska, w powiecie  lublinieckim. Niby nic takiego, powiycie, łorganista jak łorganista, gro w kościele w niedziela i bez tydziyń, i tyla. Ino że wy jeszcze niy wiecie jaki to je łorganista.

Pan Rajnhold gro i śpiywo w olszyńskim kościółku już 57 lot (tyla mu piźnie w październiku na pierwszym nabożeństwie różańcowym), co czyni go nojstarszym łorganistom we diecezji (ło pora lot przewyższała go pewno kobita, ale łona to już ino gro-ponad 60 lot-bo na śpiywanie niy pozwalo jej zdrowie). Bez 20 lot był tyż kościelnym-chociaż mioł być nim ino na trocha. Groć zaczon jak mioł 17 lot, na nabożeństwie różańcowym właśnie, 1 października 1961 r. Młodzi, którym groł na pierwszym ślubie, do dzisiej żyjom ze sobom. Do tego granio, możecie godać że przyczynił się przypadek, ale jo twierdza że to boło Ponbóczkowe myśleniy; jak mioł 17 lot w wypadku stracił łoko- mo je ale na nie niy widzi- i podczas pobytu w lazarecie pewna siostra zakonno  nakłoniła go do tego żeby zagroł w kościele. Doł się namówić, zagroł, i tak już się potoczyło, że już mu 57 rok granio mijo, z tym jednym zdrowym okiym, kierym musi łogarniać nuty, klawisze, i to, co się dzieje na kościele.

Zaczynoł grać na nogami deptanyj fisharmonii w starym olszyńskim kościółku-łobecnie gro na czwortym w swojej kandencyji instrumencie w nowej świątyni . Łobecnie mo tyż ósmego farorza podczas swojyj służby. Bo bycie łorganistom dlo niego to je służba, to je powołanie. Bez te 57 lot, dziyń w dziyń, gro i śpiywo; wolne mo ino ze wzyglyndu na ciynżki stan zdrowia, a i tak nawet wtedy ciynżko mu wysiedzieć w doma bez łorganów ( nawet jak boł po wylewie i musioł siedzieć bez dwa  miechy w doma, to jak ino mógł się wdropać na schody po jednostronnym paraliżu, to pitnoł  na chór, aby zaś grać). Na wakacjach był ino pora razy w życiu i to tyż fest krótko, na geburstagi i inne fojery rodzinne zowdy się spóźnio, bo gro abo chodzi po kolyndzie. Normalni ludzie idom w niydziela do kościoła, a łon idzie do roboty, bo jak wychodzi z doma o 7 rano na pierwszo msza, to wroco na łobiod przed 13, a potym na 15 zaś na niyszpory. Chociaż może „robota” to je złe słowo, bo łon to  raczyj robi z pasji i potrzeby serca, bo czynsto gro za waluta watykańsko, czyli za „Bóg zapłać”. Jego łorganowo pasja niy kończy sie w kościele; w doma mo pełno ksionżek, gazet, płyt zwionzanych z muzykom łorganowom, czynsto w telewizji słucho transmisji mszy, a cołko rodzina z kożdej wycieczki musi obowionzkowo przywieźć mu zdjyncia łorganów, jeżeli po drodze wlyźli do jakiego kościółka. W kościele przed mszom daje tyż czynsto takie małe koncerty muzyki łorganowej, i niy zaczimuje sie w miejscu, ino ciongle wprowodzo nowe pieśni i modlitwy; zapytany ło to , które pieśni som jego ulubionymi, godo że wszystkie som ulubione, ale nojbarzij pieśni maryjne-skuli wezwanio parafii.
Co jeszcze je w panu Holdku takiego niezwykłego? To, że zno bardzo dużo starych, ślonskich pieśni. Że w kościele tyn jego i ludzi śpiyw słychać. Że wiela razy boł nagradzany za ta swojo służba, ale nigdy sie tym jakoś specjalnie niy afiszowoł, po prostu był tam, kaj godo gdzie je jego miejsce , czyli na chórze. Mszo bez łorganisto, tako „ na sucho”, bez granio i  śpiywanio, to już nie je to samo.  Kościelne rzykanie śpiywem to je znak rozpoznawczy ślonskiego Kościoła, bo to łone pozwoliło zachować nom tożsamość narodowo bez te kilkaset lat rozłonki.
Pan Rajnhold Bula je żywym przykładem przekazywanio pewnych wartości, naszych, ślonskich, polskich, fest ważnych wartości, ludziom w sposób zwykły, ale skuteczny; dokłodo swojo cegiełka do tego, coby pedzieć światu, że na Ślonsku pszonie Ponbóckowi, Maryjce i Polsce zowdy w kożdyj chałpie boło, je i mom nadziyja, że bydzie nojważniejsze. Że na Ślonsku som ludzie, którzy sie niy bojom żodnyj roboty, ino Ponbócka. I bez to wszyscy wielcy tego świata powinni zacząonć patrzeć na Ślonsku ludziom w oczy, a niy pod ziymia. Bo kiedyś gruby i huty zawrzom, fabryczne budynki sie zawalom, a na Ślonsku łostanie to co sam najpierw boło nojważniejsze-ludzie, kerzy Ponbóckowi i Polsce fest pszajom.